Święte Triduum Paschalne – misterium Zbawienia 

Trzy Święte Dni Paschy to nie okres Wielkiego Postu, lecz dni największego Święta Kościoła. Wielki Post kończy się w Wielki Czwartek wczesnym popołudniem. Wieczór Wielkiego Czwartku, Wielki Piątek, Wielka Sobota w Kościele nie są więc dniami powszednimi, roboczymi. Msza św. Wieczerzy Pana w Wielki Czwartek jest w rzeczywistości Mszą św. Wielkiego Piątku, podobnie jak Msza św. w wieczór sobotni stanowi pierwszą Mszę św. niedzieli.

Wielki Czwartek – dzień Wieczerzy Pańskiej

Dzień ten rozpoczyna obchody świętego Triduum Paschalnego. Świętujemy w nim ustanowienie Eucharystii i sakramentu kapłaństwa. Ma on niezwykle bogatą symbolikę.
We wszystkich Kościołach Katedralnych właśnie w tym dniu w trakcie Mszy Krzyżma, rano, poświęcony zostaje olej katechumenów, olej chorych i Krzyżmo Święte. Oleje te będą służyć przez cały rok w diecezji do chrztów, namaszczania chorych, bierzmowania, święceń kapłańskich i konsekracji kościołów i ołtarzy. Również w tym dniu wieczorem ma miejsce Msza Wieczerzy Pańskiej. Jest to niezwykle uroczysta Eucharystia, która w każdym kościele jest koncelebrowana przez wszystkich księży z parafii. W trakcie śpiewu „Chwała na wysokości Bogu” biją wszystkie dzwony i dzwonki znajdujące się w kościele. Po tym śpiewie milkną aż do chwili kiedy ich dźwięk oznajmi światu radosną wieść, że Chrystus prawdziwie zmartwychwstał. Milkną także organy i odtąd wszystkie śpiewy wykonywane są a cappella.
Po homilii następuje liturgia umywania nóg, która upamiętnia ewangeliczną scenę, w której Jezus umył nogi swoim apostołom. Wówczas kapłan obmywa nogi 12 wiernym wybranym wcześniej spośród parafian.
Po Komunii następuje uroczyste przeniesienie Najświętszego Sakramentu z Tabernakulum do ciemnicy. Po odejściu kapłana do zakrystii odkrywany jest ołtarz. W tym dniu nie ma błogosławieństwa, gdyż jest to dopiero początek pamiątki wielkich dzieł zbawczych, które się dokonały i wciąż są uobecniane. Liturgia w pewien sposób trwa nadal. Pan Jezus po ostatniej wieczerzy wyszedł do Ogrójca aby się modlić.

 Wielki Piątek Męki Pańskiej

W Wielki Piątek nie sprawuje się Mszy świętej. Liturgia tego dnia jest jednak niezwykle bogata. Wejście kapłanów i asysty następuje w ciszy. Po przyjściu do ołtarza kapłani kładą się krzyżem oddając cześć Jezusowi. Następuje Liturgia Słowa w tracie której odczytywana jest Męka Pańska. Po niej i po rozbudowanej w tym dniu modlitwie powszechnej następuje uroczyste odsłonięcie i adoracja Krzyża. Wierni podchodzą i całują święty znak męki. Po tym obrzędzie przykrywa się ołtarz obrusem i rozdzielana jest Komunia Święta. Następnie monstrancję z Najświętszym sakramentem zasłania się welonem i przenosi do grobu. Chrystus został ukrzyżowany i oddał ducha.

Wielka Noc Zmartwychwstania – Wigilia Paschalna 

Ten dzień, a właściwie ta noc ma najbogatszą Liturgię z całego Triduum. Rozpoczyna się na dworze poświęceniem ognia i zapaleniem Paschału. Jak Chrystus cudownie zmartwychwstały zajaśniał dla wszystkich dusz pogrążonych w ciemnościach grzechu, tak teraz w ciemności nocy płonie światło świecy paschalnej, która jest też symbolem słupu ognia prowadzącego Izraelitów przez pustynię – o czym usłyszymy w czytaniach. Po uroczystym wniesieniu Paschału i zapaleniu świateł kapłan lub diakon śpiewa Exultet – orędzie paschalne, przepiękną pieść ogłaszającą światu że to dziś jest ta „Błogosławiona noc w której niebo łączy się z ziemią”.
Po Liturgii Światła następuje Liturgia Słowa w której powinno być odczytanych 8 czytań (i tyleż samo psalmów) i Ewangelia, ale można odczytać mniejszą ilość. Przed ostatnim czytaniem zwanym epistołą odśpiewane zostaje radosne Gloria – Chwała na wysokości Bogu w trakcie którego znów odzywają się wszystkie dzwony. Po epistole następuje uroczysty śpiew Alleluja – pierwszy raz od 40 dni. Po nim następuje Ewangelia ogłaszająca że Jezus Zmartwychwstał i ukazał się swoim wybranym.
Następna cześć Liturgii tego dnia to poświęcenie wody i jeśli są katechumeni – chrzest. W trakcie tego obrzędu śpiewa się litanię do wszystkich świętych. Po poświęceniu wody następuje uroczyste odnowienie przyrzeczeń chrztu. Świadome potwierdzenie wyboru, który dokonali za nas nasi rodzice. Następnie sprawowana jest Liturgia Ofiary, czyli błogosławieństwo darów, konsekracja i Komunia. Przy konsekracji używa się Pierwszej Modlitwy Eucharystycznej czyli Kanonu Rzymskiego. Jest to przepiękna i uświęcona Tradycją modlitwa w której słowa warto się wsłuchać.
Po komunii, lub przed pierwszą Msza poranną następuje Procesja Rezurekcyjna. Ksiądz z Najświętszym Sakramentem, asysta i wszyscy wierni wychodzą na ulicę swojej parafii aby obwieścić całemu światu, że Chrystus zmartwychwstał – Prawdziwie zmartwychwstał! 

Szósta niedziela Wielkiego Postu nazywana jest Niedzielą Palmową, czyli Męki Pańskiej, i rozpoczyna obchody Wielkiego Tygodnia.
Była ona zawsze niedzielą przygotowującą do Paschy Pana. Liturgia Kościoła wspomina tego dnia uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy, o którym mówią wszyscy czterej Ewangeliści ( por. Mt 21, 1-10; Mk 11, 1-11; Łk 19, 29-40; J 12, 12-19). 
To właśnie w Niedzielę Palmową ma miejsce obrzęd poświęcenia palm i uroczysta procesja do kościoła. Podczas każdej Mszy św., zgodnie z wielowiekową tradycją czyta się opis Męki Pańskiej (według relacji Mateusza, Marka lub Łukasza - Ewangelię św. Jana odczytuje się w Wielki Piątek).Niedziela Palmowa, wprowadza nas coraz bardziej w nastrój Świąt Paschalnych. Kościół zachęca, aby nie ograniczać się tylko do radosnego wymachiwania palmami i krzyku: "Hosanna Synowi Dawidowemu!", ale wskazuje drogę jeszcze dalszą - ku Wieczernikowi, gdzie "chleb z nieba zstąpił". Potem wprowadza w ciemny ogród Getsemani, pozwala odczuć dramat Jezusa uwięzionego i opuszczonego, daje zasmakować Jego cierpienie w pretorium Piłata i odrzucenie przez człowieka. Wreszcie zachęca, aby pójść dalej, aż na sam szczyt Golgoty i wytrwać do końca.

(fotorelacja w galerii)

Środa popielcowa rozpoczyna okres czterdziestodniowego przygotowania do największej chrześcijańskiej uroczystości - Świąt Wielkiej Nocy. Wielki Post trwa do początku liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej sprawowanej w Wielki Czwartek.

Wielki Post nawiązuje do czterdziestodniowego pobytu Chrystusa na pustyni, gdzie pościł i był kuszony przez szatana. Jezus udał się w miejsce odosobnienia zaraz po przyjęciu chrztu z rąk św. Jana i przed rozpoczęciem publicznej działalności. Wtedy też św. Jan nawoływał do pokuty oraz przygotowania na przyjęcie Zbawiciela, który będzie chrzcił "Duchem Świętym i ogniem". Post jest więc jednym z elementów pokuty.

Okres Wielkiego Postu jest dla wiernych wezwaniem do odnowienia życia i wewnętrznego nawrócenia. Od jego początku, aż do Wigilii Paschalnej, nie mówi się Alleluja. W tym czasie, w każdy piątek w kościołach odprawia się nabożeństwo Drogi Krzyżowej, w niedzielę - nabożeństwo Gorzkich Żali.

Wielki Post w Kościele katolickim to także czas przygotowań poprzez rekolekcje i spowiedź do największego święta w całym roku liturgicznym - Zmartwychwstania Pańskiego, czyli Świąt Wielkanocnych.

Orędzie Ojca Świętego Franciszka na Wielki Post 2016 roku TUTAJ

Zapraszamy do uczestniczenia w nabożeństwach wielkopostnych: Drogi Krzyżowej, w Bazylice w piątki o godz. 17.15 i w kaplicy w Czechach o 17.00 oraz Gorzkich Żali, w niedzielę o godz. 17.00, z kazaniami pasyjnymi, które wygłosi ks. Mariusz Budkiewicz.

ZAPRASZAMY do udziału w Światowych Dniach Młodzieży w Krakowie.
można zapisać się w odpowiednim dla siebie pakiecie

pakiet "A" 25.07.2016 - 01.08.2016 / koszt 690 zł
zapisy u księży:
ks. Łukasz Ściślewski 504 618 454
ks. Maciej Pawlak 518 014 883

„Zduńska Wola nie jest, jak wiele miast polskich, wielowiekowym miastem. Miasto to jednak cieszy się znamieniem sławnego i znanego w całym świecie chrześcijańskim. Przesądził o tym fakt narodzin w nim i chrztu w tutejszym kościele w dniu 8 I 1894 roku Rajmunda Kolbego..., który w zakonie Ojców Franciszkanów we Lwowie otrzymał imię zakonne Maksymilian” - napisał w 1981 roku bp włocławski Jan Zaręba.

        
Istotnie fakt narodzin w naszym mieście „pierwszego wśród świętych polskich, który należy już do drugiego tysiąclecia” - jak mówił o św. Maksymilianie św. Jan Paweł II, zwróciło na Zduńską Wolę uwagę całego Kościoła. Dla upamiętnienia tego faktu powstał w parafii Wniebowzięcia NMP kompleks zabudowań zwanych „ośrodkiem pamięci św. Maksymiliana”. Ponadto, w domu narodzin świętego, utworzono muzeum, a tutejsza świątynia Mariacka, przed którą postawiono figurę św. Maksymiliana, została przez papieża Benedykta XVI podniesiona do rangi Bazyliki Mniejszej.

         Również w roku bieżącym jubileusz 122 rocznicy narodzin i chrztu św. Maksymiliana zgromadził w bazylice Wniebowzięcia NMP pod przewodnictwem biskupa włocławskiego Wiesława Meringa liczne grono kapłanów, parafian, mieszkańców Zduńskiej Woli, przedstawicieli parlamentu i władz samorządowych. Ks. proboszcz Dariusz Kaliński, witając pasterza diecezji przypomniał rolę św. Maksymiliana jako patrona miasta i powiatu zduńskowolskiego. W homilii ks. Biskup Wiesław Mering wskazując na chrzcielnicę, przy której został ochrzczony św. Maksymilian, ukazał zobowiązania wynikające z przyjętego chrztu i naszej przynależności do Kościoła. Podczas Eucharystii dzieci przygotowujące się do przyjęcia pierwszej Komunii świętej odnowiły wobec biskupa przyrzeczenia chrzcielne. Po mszy św. złożone zostały wiązanki kwiatów pod pomnikiem św. Maksymiliana.

         Podstawowym źródłem, co do chrztu św. Maksymiliana jest akt chrztu sporządzony w języku rosyjskim 1 stycznia 1894 r. Ks. Franciszek Kapałczyński, ówczesny proboszcz parafii Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli, napisał w nim m.in.:

„Działo się w mieście Zduńska Wola... o godzinie czwartej po południu. Stawił się osobiście: Juliusz Kolbe dwadzieścia trzy lata mający, tkacz..., w obecności Leopolda Lange mającego trzydzieści lat ze wsi Zduny i Franciszka Dąbrowskiego trzydzieści lat mającego ze wsi Ogrodziska, obydwu tkaczy i okazał nam dziecko płci męskiej oświadczając, że urodziło się ono we wsi [na obrzeżu miasta zwanym też Jurydyka] Zduńska Wola w dniu dzisiejszym o godzinie pierwszej w nocy z jego ślubnej małżonki Marianny z domu Dąbrowskiej, mającej dwadzieścia cztery lata. Dziecięciu temu na chrzcie świętym, odbytym w dniu dzisiejszym, nadano imię RAJMUND, a rodzicami chrzestnymi byli Leopold Lange i Anna Dąbrowska...”.

         Choć św. Maksymilian opuścił z rodzicami Zduńską Wolę, gdy miał zaledwie rok życia, to z tutejszą świątynią Wniebowzięcia NMP rodzina Kolbe była szczególnie związana.

         Rodzice św. Maksymiliana - Marianna z Dąbrowskich i Juliusz Kolbe poznali się przy kościele Wniebowzięcia NMP w Zduńskiej Woli, w którym też zawarli związek małżeński 5 października 1891 r. Świątynia ta, będąca niemym świadkiem modlitw i przysięgi małżeńskiej nowożeńców, została konsekrowana zaledwie kilka miesięcy przed ich ślubem 30 maja 1891 r. przez biskupa kujawsko - kaliskiego Aleksandra Kazimierza Bereśniewicza. Po ślubie małżonkowie Kolbe zamieszkali w Zduńskiej Woli w wynajętym domu przy ul. Browarnej nr 9 (obecnie ul. św. Maksymiliana). Dom ten był zbudowany z drewna i pokryty papą. Kolbowie zajmowali połowę parteru z jedną dużą izbą. Po jej przedzieleniu wygospodarowano miejsce na kuchnię, sypialnię i pracownię tkacką. Tu przyszła na świat pierwsza dwójka ich dzieci: Franciszek (ur. 25 VII 1892 r.) i Rajmund - św. Maksymilian (ur. 8 I 1894 r.).

         Nawet, gdy mieszkali już w Pabianicach, przybywali w rodzinne strony dość często. To tutaj podczas odpustu ku czci Wniebowzięcia NMP Rajmund (św. Maksymilian) zakupił za 5 kopiejek figurkę Matki Bożej, z którą odtąd się nie rozstawał. W tej też świątyni Franciszek i Rajmund (św. Maksymilian), przyjęli sakrament bierzmowania, którego udzielił im bp Stanisław Zdzitowiecki 18 sierpnia 1907 r.

Również w tej świątyni Józef Kolbe (o. Alfons) w asyście św. Maksymiliana celebrował prymicyjną Mszę św. 

         Na formację św. Maksymiliana prowadzącą ku kapłaństwu wywarła wpływ atmosfera tego miejsca, domu rodzinnego, swoiste „genius loci”.

         Życie rodziny Kolbe w Zduńskiej Woli możemy poznać na podstawie protokołów z procesu beatyfikacyjnego. Matka św. Maksymiliana, Marianna, mieszkając w Zduńskiej Woli zajmowała się gospodarstwem domowym i wychowaniem dzieci. W jej postępowaniu podziwiano opanowanie, łagodność, pogodę ducha i uprzejmość. Od lat dziecięcych odznaczała się głęboką pobożnością. Lubiła często chodzić do kościoła. Regularnie uczestniczyła w nabożeństwach maryjnych i codziennie na klęcząco odmawiała różaniec.  Początkowo pragnęła życia zakonnego, lecz ze względu na kasatę zakonów przez carskiego zaborcę, odrzuciwszy uprzednio innych konkurentów, zdecydowała się na ślub z Juliuszem Kolbe. 

         Ojciec św. Maksymiliana, Juliusz Kolbe, dysponując w Zduńskiej Woli czterema warsztatami tkackimi, zatrudniał jednego czeladnika i czterech uczniów, zwanych terminatorami. Przywoził surowiec do produkcji tkanin i odstawiał gotowy produkt do skupu. Zarówno w kościele, jak i w domu widziano go modlącego się w skupieniu i klęczącego zawsze na dwóch kolanach. Każdego roku odbywał pielgrzymkę do Częstochowy. Był wesołego temperamentu, zawsze szanował pracowników, nie palił papierosów i nie pił wódki.

         Również po ślubie w domu Kolbów życie rodzinne było wzorcowe. Marianna i Juliusz należeli do III zakonu św. Franciszka. Świadkowie zeznający na procesie beatyfikacyjnym św. Maksymiliana informowali, iż w tej rodzinie nie było kłótni. Oboje małżonkowie codziennie, wraz z czeladnikiem, uczęszczali do zduńskowolskiego kościoła, biorąc udział we Mszy św. o godz. 8.00. W ich pokoju znajdował się charakterystyczny ołtarzyk z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, krzyżem, figurkami Aniołów i lichtarzami ze świecami.  Lampka olejna paliła się przy tym ołtarzyku w środy, soboty, niedziele oraz w uroczystości Matki Bożej. Codziennie rano i wieczorem przy tym ołtarzyku odmawiali pacierz.

         Tak uporządkowane życie rodziny Kolbe w Zduńskiej Woli nie trwało długo. Kryzys w przemyśle włókienniczym przypadający na lata 1889-1892, a następnie dynamiczny rozwój wielkiego kapitału, który zniszczył lub uzależnił drobnych wytwórców zmusił Juliusza Kolbe do sprzedania warsztatów tkackich i przeprowadzenia się do Łodzi.

Ks. Mariusz Budkiewicz                                                                                                    (fotorelacja ww galerii)